Minsan ang panaginip ay labuyong
residente sa gubat ng isip.
Tulad nitong hapon, pinagsabihan ko
ang dalagang anak, niriyendahan
ang pangangatwirang hinuhugot
sa mga gabi at nag-aalinlangang oras.
Sabi ko sa kanya, makiisa
sa mga mutya ng pinilakang tabing,
subalit lumayo sa kanilang bangungot.
Hikbi ang isinagot sa akin, pagmamaktol,
akusasyon ng pagtatali sa kabataan:
"Di mo man lang inalam kung naging
masaya ako. Di mo man lang pinakinggan
ang isang libo at isang halakhak ko
sa disoras na huntahan kasama
ang kilig at palitan ng pantasya
sa mga kastilyo sa buhanginan,
guguho at lalamunin ng alon
na lumalampas sa dalampasigan."
Sagot ko:
"Bilangin mo ang mga minutong
ginugugol ko sa pagtawag sa mga tinig
natin. Nangawala ang mga ito sa paglayo,
nagliwaliw din tulad ng mga abiso,
mga paalala, mga pangako. Ibalik
ang suwerte sa mga salita natin,
ibalik ang panaginip na ating susuhetuin."
"Tulad ng pagsuheto sa labuyong
residente sa ating damdamin?"
"Tulad ng pagsuheto sa labuyong
residente sa ating damdamin."
Aurelio S. Agcaoili
Peb. 11, 2005
No comments:
Post a Comment